Wracam do tematu alienacji rodzicielskiej jako wyrafinowanej formy przemocy emocjonalnej, stosowanej wobec dziecka przez jednego z rodziców. Dziecko będące ofiarą alienacji rodzicielskiej cierpi – NAWET JEŚLI TEGO NIE WIDAĆ czy to w szkole, na podwórku, w szeroko rozumianej codzienności (swoją drogą gro ‚pedagogów’ nie chce dostrzec, tym bardziej wypowiedzieć na głos dramatu jaki dosięga bezbronne dziecko). Alienacja rodzicielska przybiera różnorodne formy – od fizycznego utrudniania i ograniczania kontaktów, przez emocjonalną manipulację, która korzysta ze strachu, lęku i poczucia winy dziecka, aż po prymitywny agresywny szantaż emocjonalny, który zgniata serce i psychikę dziecka. W takiej PATOLOGICZNEJ sytuacji każdy z jej uczestników powinien sięgnąć po pomoc terapeutyczną. Jednak to właśnie dziecko jest tym, na którego ta forma przemocy oddziałuje najdotkliwiej. Wywołuje głębokie rany emocjonalne, ale też w istotny sposób zaburza jego rozwój. POLSKIE PRAWO MOGŁOBY DUŻO LEPIEJ ZABEZPIECZAĆ DOBRO DZIECKA I RODZICA doświadczających alienacji rodzicielskiej. To jednak nie w przepisach tkwi problem, ale w MENTALNOŚCI I BRAKU ŚWIADOMOŚCI SPOŁECZNEJ. Pisząc ten artykuł pragnę przyczyniać się do lepszej rozpoznawalności alienacji rodzicielskiej. Pomogła mi w tym Agnieszka, ale o niej później…

Myślałam co i jak napisać w tym temacie, bo jest to temat bardzo ważny, potrzebny i rozległy. Bardzo aktualny i wielowarstwowy. To co wiem na 100%, jako psycholog, terapeuta, człowiek, kobieta i przede wszystkim matka, to, że…  dziecko będzie szczęśliwsze, będzie dużo lepiej funkcjonować jeśli jego rodzice będą mieć dobre życie, kiedy córka i/lub syn będzie widzieć ich życiowe zadowolenie i spokój już po rozstaniu, a zatem i po rozpadzie systemu rodzinnego. Dużo gorzej kiedy rodzice dziecka usilnie trwają w martwej relacji i do tego nasączonej konfliktem, agresją werbalną, złośliwością i wciąganiem małoletniego, wspólnego dziecka w te patologiczne rozgrywki małżeńskie lub jakże wyniszczające milczenie. Ta cisza generuje okrutną przemoc psychiczną jaką można zastosować na drugim człowieku, zwłaszcza dziecku…

Matka też człowiek, to tytuł podcastu Justyny Szyc Nagłowskiej, którego dość  regularnie słucham. Napisałabym, że w wolnej chwili, ale raczej w najbardziej optymalnej. Najczęściej gdy prasuje. Autorka tegoż właśnie podcastu szerzy świadome rodzicielstwo. Uważam, że czyni to bardzo umiejętnie i robi kawał dobrej roboty. Słuchając Justyny i jej gości, których zaprasza do dialogu, stwierdziłam, że porusza bardzo istotne tematy związane z ciążą, porodem, połogiem, zarządzeniem gospodarką czasową u świeżo lub mniej świeżo upieczonych matek, ale i tacierzeństwem, samotnością w macierzyństwie, depresją, zaburzeniami nastroju i jego konsekwencjami. Wsłuchując się w te rozmowy, czułam, że dla mnie są to kwestie ważne, nierzadko palące, oczywiste. Podskórnie porządkowałam sobie własną wiedzę w głowie, w sercu i zastanawiałam się czy ma ona u mnie zaiste zastosowanie w codziennej i kluczowej praktyce? Okazuje się, że nie do końca.

Jaka jest współczesna Polka seksualna? W jakim czasie przyszło jej funkcjonować? Jaką jest kochanką – nieprzewidywalną czy tendencyjną? Z czym się boryka i jak? Wyzwolona czy w pułapce zawstydzenia i milczenia?

Powiem Wam, że zaszła we mnie (lub nadal zachodzi) monstrualna zmiana. Przyszła raczej z nienacka. Jak to w życiu bywa (uśmiech) okazała się niesamowicie ważna, a o błahym początku! No dobra, ale o co chodzi? Trochę ciężko było mi się zabrać za ten wpis, bo nie do końca jeszcze obejmuje umysłem transformację jaka się zadziałała w moim umyśle (a i sercu chyba!).

Jutro, 23 lutego jest Ogólnopolski Dzień Walki z Depresją, chorobą, która dotyka 350 milionów ludzi na świecie. Jak pisać o depresji? Cóż… nie jest to łatwe, aby słowem a tym bardziej pismem trafić do osób, które cierpią na zaburzenie, które zatrzymuje człowieka i morduje jego chęci życiowe, siły witalne, emocje i motywacje. Doświadczamy przeróżnych emocji, ale to właśnie smutek jaki otula nas w stanach depresyjnych powoduje zamrożenie, zatrzymanie, zawieszenie człowieka i jego energii życiowej. Nie ma się siły i/lub nie chce się nawet tego, co  niegdyś nas porywało, zachwycało. Ba! nie ma się siły i/lub nie chce się nierzadko umyć, wstać z łóżka, wykonywać (a raczej pokonać!) podstawowych czynności wokół siebie. Osuwamy się w czarną otchłań.

Jakiś czas temu dotknęłam fascynującej ulgi w moim życiu, a to za sprawą rozmowy, rozmów, rozmówek! jakie od wielu miesięcy prowadzę z Olą, moją mistrzynią jogi. Co mi przyniosło wspomnianą ulgę? Świadomość, że jeśli uważam, że obrałam w życiu jakiś kierunek, uważam, że mam do tego prawo i nade wszystko! uważam, że mam rację… jest czymś wystarczającym. Nie potrzeba mi aprobaty społecznej, opowiadania wszem i wobec dlaczego podjęłam taką a nie inną decyzję. Czyż nie wystarczy świadomość posiadania własnego przekonania, które uważam za słuszne, świadomość posiadania racji?

Ten wpis będzie o specyficznej samotności w macierzyństwie, której doświadcza masa kobiet na całym globie. Nie będzie traktował o samotnej matce, która wychowuje dziecko bez ojca będącego współautorem tego niepowtarzalnego zlepka kropek na USG, które w monstrualno – ekspresowym tempie przekształci się w człowieka.

Ten wpis stanowi kontynuację wypowiedzi o zaburzeniach lękowych. Jeśli zaczynasz czytać właśnie ten wpis jako pierwszy, to warto rozpocząć od tego, który traktował o lęku i niezrozumiałym strachu (poprzedni artykuł).

Jak skutecznie uporać się z negatywną mową wewnętrzną, która nas atakuje? Wyprowadzaj własne ciosy w postaci pozytywnych, konstruktywnych stwierdzeń. Trzeba unieważnić te smutne, szkodliwe głosy czarnowidza i jego kolegów! PROGRAMUJEMY NASZ UMYSŁ POZTYWNIE. Nie usilnie, raczej! na indywidualne, własne tempo. To nie ma być sztuczne, siłowe. Dokonanie tego będzie wymagało ćwiczeń, praktyka czyni mistrza. Tymczasem latami praktykujemy negatywną mowę wewnętrzną, ofiarowując władzę czarnowidzowi i jego załodze, która nie oszukujmy się dość mocno się w nas zakorzeniła. Jesteśmy nierzadko w posiadaniu silnych nawyków i próbując je dziś wyhamować będziemy tak naprawdę zmieniać w sposób całkowity swoje dotychczasowe myślenie i stany emocjonalne.

Spacerując dziś z Ewą, która smacznie spała w wózku, w towarzystwie opadów śniegu i styczniowego powietrza zastanawiałam się o czym mogłabym napisać. Zadałam więc sobie proste pytanie, a raczej kilka konkretnych pytań:  z czym najczęściej mierzy się człowiek współczesny?  Co najczęściej sprowadza do ciebie człowieka współczesnego? Co stanowi dominujący trud człowieka XXI wieku? Cóż… odpowiedź nasunęła się niezwłocznie, naturalnie, spontanicznie: ZABURZENIA LĘKOWE. I właśnie dlatego pochylę się nad lękiem, z którym zmaga się ogromna ilość osób niezależnie od wieku, płci czy szerokości geograficznej, w której akurat funkcjonujemy, niezależnie z jakiego środowiska się wywodzimy i jaki mamy status materialny.