Dawno nie pisałam o relacjach! i zapewne 🙂 ku przerażeniu  mych osobistych i zaprzeszłych relacji, a raczej co poniektórych męskich jej uczestników coś napisze. Zapinamy pasy drodzy państwo! (serdeczny uśmiech).

W lutym kupiłam sobie kolejną sukienkę, jak zwykle ultrakolorową. Nabyłam ją dzień przed wojną, która wybuchła za ścianą. Zrobiłam sobie zdjęcie w przymierzalni i kiedy spoglądam na nie dziś, to tęsknię za spokojem i tymi pierdołami jakie zaprzątały mi głowę zanim sowieci zaczęli bombardowanie Ukrainy. To żaden lokalny konflikt. Wybuchła wojna. Jak zwykle bezsensowna i makabryczna. Co gorsze, ten konflikt uzmysłowił mi własną ignorancję. Co wiem o Ukrainie? Niewiele… To nieznany zachodowi naród, który znalazł się w centrum uwagi całego świata. Ponoć ci, którzy zniewoli Ukrainę, zadbali o to, aby pozostała nieznana. Mimo wszystko, obwiniam siebie za ignorancję.

Dziś poruszam temat, który mi osobiście nie wyszedł przez błędy dorosłych ludzi. Myślę też, że wiele osób na całym świecie boryka się z tematem scalania rodziny patchworkowej, bo może patchwork i przypomina taką dekoracyjną kołderkę, misternie zszytą z różnorodnych kawałków materiałów, które różnią się pomiędzy sobą kształtem, wielkością, fakturą, w ogóle swoim składem. Może zachwycać kompozycją, z której wylewają się wzory i kolory, ale! może być bardzo trudnym procesem. No bo, czy scalenie odrębnych światów może być łatwe? Nie sadzę…

Będzie o dziecku. Takim, które zapewne stanęło na Waszej drodze wielokrotnie. Będzie o dziecku, które wyprzedziło swój wiek rozwojowy w najgorszym tego słowa znaczeniu. Gdzie to się zaczyna? Zbyt dorosłe dziecko, nad wyraz dojrzały nastolatek? Zapewne w systemie rodzinnym, w którym dziecko traci beztroskę własnego dzieciństwa wchodząc w nieadekwatne role, które przynależą do osób dorosłych, rodziców, opiekunów.

Temat mowy wewnętrznej wielokrotnie nawraca w moim życiu zawodowym i oczywiście nie tylko. Pierwsze myśli dotyczące tego wewnętrznego dialogu niemal biegną do mojego szarego podręcznika, który traktował o terapii poznawczo – behawioralnej autorstwa Pragłowskiej/Popiel.  Znalazło się w nim znamienne zdanie, które z prędkością światła wstrzeliło się w mój umysł i brzmiało mniej więcej: uważaj na to co mówisz o sobie, bo może się tak zdarzyć, że się usłyszysz. Zapewne większość naszej populacji ma świadomość, iż słynna wszak! mowa wewnętrzna nie zawsze bywa miła, przyjemna i łagodna czy też wspierająca. Potrafi być niezłym sadystą – faszystą i skutecznie uruchamiać swoistą autoagresję i destrukcję, które dewastują  nas samych. Jeden głos będzie nas zachęcał, motywował, inny straszył. Jeszcze odmienny karcił i nawet blokował. No, ale w końcu, to nasz wewnętrzny głos – to my! Czy jesteś, jesteśmy, jestem władcą mojej głowy i mowy wewnętrznej?

Zapraszam na moją stronę internetową: www.online.onichimowska.com

Dałam jej skrzydła se stali – i to właśnie powinna dawać miłość 

Będzie o lęku. Zapewne powstało już miliony takich treści, ale pomyślałam, iż warto! napisać ludzko nie naukowo o lęku i o tym jak bardzo ten niby cichy na zewnątrz skurwysyn! potrafi człowieka wycieńczyć, wychłostać, wyżymać. Znasz to? To zawsze staraj się pamiętać, że nie jesteś sam, mam/mamy tak samo jak Ty. I tylu nas jest! Nawet nie wiecie ile sióstr i braci macie, a jedna z nich właśnie kreśli ten artykuł. Piszę jako lękowiec, nie psychoterapeuta.

Listopad bezkompromisowo ściele się śmiercią w moim gabinecie. Przydreptał nieproszony, w większości nielubiany/niepożądany i… przyniósł nieopisaną stratę, która na dodatek ma zbyt młode rysy twarzy i samobójczy wymiar. Nie istnieją słowa pocieszenia dla osób, które dowiadują się o nagłej śmierci bliskiej, ukochanej osoby. Nie w tym momencie. Myślę, że w tych pierwszych klatkach dramatycznej sytuacji, paradoksalnie pomaga szok, który odrętwia umysł. Sporo osób zareaguje kompletnym zamrożeniem emocjonalnym (reakcja obronna), doświadczy przenikliwej pustki, ale możemy także/przecież! napotkać dokładnie! w tym samym momencie! emocjonalną eksplozję, dostrzec rozpacz i pokłady wściekłej niezgody na zastaną rzeczywistość, w której ojciec, brat, przyjaciel, człowiek postanowił zakończyć własne życie.

Wraz z początkiem polskiego i babiego lata zaczęłam poznawać historię Grace i Frankie na Netflixie, dotarłam do odcinka, w którym nietuzinkowa babcia Frankie wspiera swojego syna i synową, w ich pierwszych momentach z nowonarodzoną córeczką. Przychodzi moment, w którym się oddala do swojego życia ku zatrwożeniu młodych rodziców, którzy wypowiadają na głos swoją największą obawę (klasyk!) dotyczącą opiekowania się małym człowiekiem: boję się, że coś spieprzę! Te słowa wypływają jakże szczerze z ust młodego ojca i spotykają się z równie szczerą postawą doświadczonej życiem Frankie: spieprzycie to, ale to naturalne. Młodzi ludzie przyglądają się swojej ślicznej córeczce, która drzemie w kołysce i z jakąś odrobiną spokoju zwracają się bezpośrednio do niej: ale cię spieprzymy. I nie ma w tej scenie nc negatywnego, obciążającego. Wręcz przeciwnie!